روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما

من و چست تیوپ ریه چپ همچنان ثابت قدم 

شاید این پنج شنبه از هم جدا شویم، شاید 

شاید چسبندگی رفع شود، شاید 

ده روز نفس گیر به امید روزهای پر نفس 

روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...

فریاد زدم :خدایا دلت نسوخت برای دعاهای آروين؟؟! برای مادرم؟ برای همسرم؟  آنقدر فریاد زدم که صدایم گرفت، توانم برید افتاده بودم فکر کردم از مهر 91تا دی ماه 96 چند بار این حس را تجربه کردم؟؟  چقدر درد کشیده بودم؟؟ آستانه دردم را کی و کجا گم کرده بودم؟؟  چند بار برای آخرین بار کلید را در قفل خانه چرخانده ام و باز از خدا خواسته ام که مرا برگرداند به همان خانه کوچک پر از گل های بنفشه ام؟؟؟  چقدر کامنت پر از مهر در وبلاگم گرفتم که دیگر تو خوب شده ایی دختر، به زندگیت برس! جواب هیچ کدام را نمی دانستم  گاهی فقط می پذیری، بنظرم اوج سعادتت اینجاست  وقتی دانش آموز بودم و دانشجو همیشه می شنیدم چرا زیاده از حد درس می خوانی؟  کارمند شدم، چرا زیاده تر از حد کار می کنی؟؟ همسر شدم، چرا تا این حد!  مادر شدم، چرا مادریت زیادتر از حد!؟ و حالا بنده شده ام، باید که بندگیم بیشتر از حد  لوله مدام آزارم میدهد، درد می پیچاندم، احساس می کنم داخل ریه ام خراشیده شده با این لوله  اما چه کنم وقتی درد هم بیش تر از آن حد!  دلم برای خانه ام تنگ شده، برای زندگی روزانه ام، برای جدا شدن از این تخت و لوله و عکس مداوم ریه  ظرفیت تحمل بالاتر از آنچه که دیگران برایشان سخت است برایم شده زندگی روزمره  اما فقط میدانم حال دلم خوب است  دلخوریهایم را با جیغ هایم در گوشه ایی از کاینات دفن کردم و ادامه میدهم  جایی در این سرزمین، د روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...

اما باز از این پل رد نمی شوم. 

شنبه همین فردا  برای سومین عمل جراحی چسبندگی شدید ریه سمت چپ ؛ می روم اتاق عمل 

می ماند نودل 11 میلی متری جدیدی که در ریه سمت راست سفت و محکم چسبیده به مهره کمر

انکولوژیست و جراحم به تفاهم نرسیده اند که چه تدبیری کنند، نمونه برداری از نظر جراح کار خطرناکی است و انکولوژیست هم مانده چه دارویی باید استفاده شود ؟

و من حیران این سرنوشت،  میان این دو مانده ام!!

خدایا جواب دل های روشن با خود خودت! 

روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...

پت اسکن دیگر در راه دارم  فهمیده ام به جراح باید بیشتر اعتماد کرد تا انکولوژیست ،آن هم جراح من ،پدر خوانده ام فقط بیست بهمن میرود آلمان،تا آن وقت بهترین تصمیم باید گرفته شود  شرمنده محبت های تک تک شما هستم ، همه محبت را در حقم تمام کردید  وقتی پت اسکن مشهد را گرفتم دوستی در خصوصی از من پرسید اگر پت بد بود چکار می کردی؟؟؟؟  حالا همان کار را خواهم کرد  افتادم و باز ادامه میدهم  اما با شما و در کنار شما نه می پرسم چرا؟؟ نه می خواهم بدانم!!! این جزیی از سرنوشت آدم رنگی است که می خواهد سرنوشتش را به زانو در بیاورد  توان جواب دادن کامنتها را نداشتم ،شرمنده دلهای روشنی که با من بودید روشن بمانید ،همراهیم کنید ، کامنتهایتان دلم را گرم میکند روشنی دلهایتان با من ماند ، من را تحریم نکنید ،نه من مقصر بودم نه حس های خوب شما ،راهی است که باز باید از آن بگذرم شاید شما جواب روشنی دلتان را از خدا بگیرید  روزهای قشنگ بدون آدنوما کارسینوما...